De cliënt van Arslan was aangereden door een verzekerde van Unigarant. De automobilist reed na het ongeval door, maar het kenteken van zijn auto was genoteerd. Desalniettemin wilde het bureau waar Unigarant de zaak aan uitbesteedde geen aansprakelijkheid erkennen. De klant van de verzekeraar liet niets van zich horen en er was volgens de behandelaars meer onderzoek nodig voor ze een standpunt in konden nemen.
Binnen een paar weken nadat Kifid met Unigarant contact op had genomen, was de aansprakelijkheid plotseling erkend”
Kifid het breekijzer
Arslan overtuigde zijn cliënt na lang wachten en telkens opnieuw insturen van bewijsstukken om een zaak in te dienen bij Kifid. “Binnen een paar weken nadat Kifid met Unigarant contact op had genomen, was de aansprakelijkheid plotseling erkend”, vertelt de advocaat. Unigarant nam de zaak daarna zelf weer over van het bureau. Kifid heeft het slachtoffer laten weten dat er voor het klachteninstituut geen zaak meer is, maar dat het dossier mogelijk wel tuchtrechtelijke aanknopingspunten bevat.
Talmen met aansprakelijkheid
De TFD constateerde dat Unigarant verwijtbaar handelde. Uit de uitspraak:
“Hoewel in de aansprakelijkstelling […] het kenteken stond vermeld en sprake was van aansprakelijkheid op grond van artikel 185 Wegenverkeerswet, heeft het bureau getalmd met de erkenning van aansprakelijkheid, onder meer door betrokkenheid van een bij aangeslotene verzekerde in twijfel te trekken, hoewel in de gegeven omstandigheden daarvoor juridisch geen ruimte was. […] Verder bleek dat het bijzonder veel moeite kostte om de gedane toezeggingen vanuit aangeslotene ook gerealiseerd te krijgen.”
'Dit is secundaire victimisatie'
Unigarant heeft volgens de TFD het aanzien van de branche beschadigd. Omdat de verzekeraar beterschap beloofde, legde de Tuchtraad geen sanctie op. Voor Arslan maakt dat laatste niet veel uit. “Dit is precies wat we secundaire victimisatie noemen. Je bent al slachtoffer van een verkeersongeval en daarna word je slachtoffer gemaakt van een verzekeraar. Ze traineren de zaak in de hoop dat een belangenbehartiger opgeeft of de zaak voor een schijntje schikt. Dit was voor ons een principekwestie.”
