De consument sluit met zijn partner in 2006 een hypotheek voor 201.000 euro en verhoogt die lening twee jaar later met nog eens 20.000 euro. In 2018 loopt het huwelijk spaak. In het echtscheidingsconvenant laten de ex-partners opnemen dat de woning aan de man toebedeeld wordt. De vrouw woont inmiddels elders.

Nee is nee

Zijn financieel adviseur vraagt ING daarop om de ex-partner te laten ontslaan uit hoofdelijke aansprakelijkheid. ING werkt niet mee. Ook het verzoek tot heroverweging is aan dovemansoren gericht. De man brengt de zaak daarom voor de geschillencommissie.

Alternatieve voorstellen afgewezen

Daar voert hij aan dat hij altijd eenverdiener geweest is en de hypotheek als die tijd probleemloos gedragen heeft. De man is bereid om eventueel contractueel vast te laten leggen de woning te verkopen als zijn draagkracht toch onvoldoende blijkt. Een veilige optie volgens de consument: de overwaarde op de woning omschrijft hij als significant.

De consument bood ING ook aan om een derde persoon aan te wijzen als borgstelling om de continuïteit van de lening te garanderen. Omdat zijn ex-partner een beperkte financiële draagkracht heeft, zou dat het risico voor de bank zelfs verminderen. ING weigert.

Nadelige gevolgen

Die weigering heeft voor de man tot gevolg dat zijn ex-partner haar deel van de woning zal vorderen. Dat betekent dat hij een boete voor vervroegde aflossing moet betalen, een verpande beleggingsrekening voortijdig moet beëindigen en in een huurwoning waarschijnlijk met hogere lasten geconfronteerd wordt. Het niet instemmen van ING vindt de man naar redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar.

Bevoegdheid, geen plicht

ING beroept zich erop dat er geen contractuele plicht is voor de bank om mee te werken aan ontslag uit hoofdelijke aansprakelijkheid. Het is een bevoegdheid en geen plicht. Kifid sluit zich daarbij aan. Een bank kan alleen gedwongen worden mee te werken bij onvoorziene omstandigheden ‘die van dien aard zijn dat een klant een ongewijzigde instandhouding van de overeenkomst niet mag verwachten.’

Scheiding is eigen risico

Volgens de geschillencommissie is daarvan echter geen sprake, “nu de wens van Consument om zijn ex-partner uit de hoofdelijke aansprakelijkheid te ontslaan voortvloeit uit de echtscheiding tussen Consument en zijn ex-partner. Een dergelijke omstandigheid komt in beginsel niet voor rekening en risico van de Bank.”

Weigeren is onderdeel van de beleidsvrijheid van de bank. De vordering wordt afgewezen, de uitspraak is bindend.